Yıllar nehre düşmüş yapraklar gibi mecburi yolculukların pençesindedir çoğu zaman bazen hiç başlamamak hayalleriyle avunmakta vardır ama yolculuk başlamıştır bir kere ve ucunun nerede olduğu meçhuldür.Bazen kıyalara tutunmak bir yerden karaya çıkmak ihtimal geçer yürekten fakat ayrılık yaydan çıkmıştır ve vedanın sine dağlayan pençeleri yakadan düşmeyecektir.gerçi şair kavuşması olan vedanın olmaz elemi ayrılık vaktinde yaşasam da cehennemi diyerek kendince tesellide soluklanmak niyetindedir lakin gidenlerin hiçbirinin geri dönmediği yolculukta akıbetin meçhuliyeti teselliyi ölçmekte insanı acziyetiyle baş başa bırakmaktadır.
Güneş omuzlara ayrılık acısını gönüllere gurbet sızısını ve dudaklara veda tasasını bırakarak batmışsa ay mütebessim çehresiyle bu tabloya kendi rengini katar ve o an ölüm ile ayrılığı tartmışlar elli dirhem ağır gelmişayrılık diyen gönül ehline teşekkür edesiniz gelir.Ayrılık gündeme gök taşı gibi düşmüş ve gidenin ardından kalanlar durmadan aylar geçer yıllar geçer gelmez sesin hasretin kalbimde lakin sen neredesin demeye hazırlanmaktadırlar.gidenin kalbi cam kırıklarıyla dolu ise kalanında gözlerini seyhan doldurmuştur sanki...
Ayrılık hüzzam bir şarkının en lirik bestesini sıralar mısralara onda fettan haykırışların sığ kahkahaları yoktur tabloyu yaşanılır kılmak için dudaklardan taşan zoraki tebessümlere beyhude aldanmayalım o tebessümlerde gülerken ağlamanın asaleti gizlidir hep.
Ayrılık başlı başına bir çığlıktır onu bir trenin düdük sesi bir otobüsün egzos gürültüsü veya limandan ayrılan bir martının üzüntüsü örtemez insanlar çok şey için yazılmaz yaşanır derler ama bunu ayrılık kadar başka hak eden ne ola ki !
Vakit tamamdır artık yolculuk başlamalı aslında hiç durmadı ki demek neyi değiştirir?
Yolculuk başlamıştır artık karanlıkta mecalsiz sallanan eller öylece havada kalmıştır.Gözyaşları zoraki tutunur kirpiklere dudaklar depremdedir belki de dokunsan ağlayacak gibidir bazıları bazılarına dokunmaya da gerek yoktur güle güle git demesi kolaydır sadece oysa gülmek kimin nasibi olsun ki bu hengamede...
Bizim payımıza hüzün düşmüştü yine şair hüzün ki en çok yakışandır bize derken neyi kastetmişti sorucu cevabını buluyordu gözlerimizde
Uzun satırlar yazdık acılar üstüne
Kısa satırlarda kaldı mutluluk
Onu da parantezlere bıraktık
Anlatamadığımız dertleri üç ünlemle bitirdik
Yazamadığımız şeyleri soru işaretlerine bıraktık
Mesela dedik kurduğumuz hayallere
Umut dedik ihtimallere
Sevda dedik can bıraktık
uzattık boynumuzu pamuktan ipliklere
Şair dağlarda gül hüznü var vakti gelmiş vedanın derken zaman ayrılığı büyütüyordu veda herhalde gönle vurulmuş en ağır darbedir acıyla imtihan edilmiş ızdırapla beslenmiş kahırla sulanmış bir gönlü ancak bir veda yerle bir edebilir.Yaşarken farkına varamadığımız nice mütevazi ayrıntı ayrılırken koskoca bir dağ olup bağrımızın başına oturuverir bin hatıranın nasılda filizlendiğini görürsünüz arkada kalan manzaranın çakır gözlerinde
Uykusuz annesiz ve İstanbulsuz kaldığım ama yetişecek çiçeksiz kalamadığım günler hey anadolunun zeytin karası gözlerinde mağlubiyetten utanıp bakışlarını usulca üzerlerini çevirdiğim güzel insanlar hangi yöne baksam gözlerim aşina bir hatıra ile doluyor hangisinden başlayayıp hangisinde durup biraz ağlayayım hangisinin gözlerinden devşirdiğim hüzünleri anlatayım hangisinin ayaklarına kapanayım hangisinin gözyaşlarına dem vurayım hangisinin gönlüne sığan koskoca sevdaları anlatayım?
Ne gönlümde takat ne kalemim de mecal var
Ey şehir halitler gönderdim senden orhanlar emanet ettim topraklarına ve nice dostlar bıraktım yarınlarına ve bir akşam biten hikayemizden biraz hüzün biraz gurur ve birazda dostluk kaldı bana gitmek kaderimiz olunca arkada kalan hayalinin hasreti de kor oldu içimizde…
Yangınlarımız alıp çıktık yollara bir of çektik önümüzdeki uzayan mesafelerden ürkerek yaşatmak için yaşamak düşüyor bize
Hoşça kal ey şehir son gemi kalkıyor limanından bu akşam...
Anasayfa 
Başarı Puanı